Ούτε μία, ούτε δύο, αλλά 32 γλώσσες σε άριστο επίπεδο και πιστοποιημένο, μπορεί να μιλήσει, ο δικός μας, Γιάννης Οικονόμου.
Το βιογραφικό του στη θέση ξένες γλώσσες, είναι εντυπωσιακό, καθώς μέσα στις γλώσσες που μιλάει, βρίσκονται τα Ελληνικά, Αγγλικά, Γερμανικά, Ισπανικά, Γαλλικά, Σουηδικά, Ιταλικά, Πολωνικά, Ρωσικά, Βουλγάρικα, Τούρκικα, Αραβικά, Εβραϊκά, Πορτογαλικά, Κινέζικα, Κουρδικά, Αρμενικά, Περσικά, Σερβοκροατικά, Δανέζικα, Χίντι (Ινδία), Ουρντού (Πακιστάν), Ρουμάνικα, Τσέχικα, Φιλανδικά και γνωρίζει αρχαίες γλώσσες όπως Σανσκριτικά, Αρχαία Ελληνικά, Λατινικά, Αβεστικά (αρχαία Ιρανικά), αρχαία Περσικά, κλασικά Αρμένικα, Γοτθικά, αρχαία Βουλγάρικα, Πάλι (γλώσσα βουδισμού), Χετιτικά, και Λουβικά (αρχαίες γλώσσες της Μικράς Ασίας).
Με καταγωγή από το Ηράκλειο Κρήτης, σπούδασε Γλωσσολογία στο πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια έκανε μεταπτυχιακές σπουδές Μεσανατολικών Γλωσσών και Πολιτισμών στο πανεπιστήμιο Κολούμπια (Columbia), των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.
Η μέθοδος του διαφέρει από τη συνηθισμένη. Ο ίδιος δεν μαθαίνει απλά από τα βιβλία να μιλάει μια νέα γλώσσα. Προσπαθεί να μάθει πράγματα για την ιστορία της χώρας, βλέπει προγράμματα στην τηλεόραση και ακούει μουσική πάντα στη γλώσσα που θέλει να μάθει και επισκέπτεται τη χώρα για να μιλήσει με τους κατοίκους της.
Στόχος του είναι να μάθει να μιλάει ή τουλάχιστον να καταλαβαίνει 6.000 γλώσσες.
Για τον τρόπο που ξεκίνησε να μαθαίνει ξένες γλώσσες ο ίδιος είχε αναφέρει παλαιότερα σε συνέντευξη του στο lifo.gr:
"Μεγάλωσα στην Κρήτη, ένα νησί γεμάτο τουρίστες τα καλοκαίρια κι ακούγοντας τόσες γλώσσες γύρω μου απέκτησα από μικρός μεγάλη περιέργεια για τους «ξένους», με ιντριγκάριζε πολύ το πώς μιλάνε κι επικοινωνούν. Ξεκίνησα πρώτα να κάνω ιταλικά, μετά αγγλικά και σταδιακά όλη μου αυτή η ζέση αποκτούσε νόημα, ανυπομονούσα οπότε να μάθω όσο γίνεται περισσότερες γλώσσες. Λαχταρούσα έπειτα αγκαλιάσω νέες ιδέες και τρόπους ζωής - δεν καταλάβαινα πώς κανείς μπορούσε να είναι ικανοποιημένος από τον υφιστάμενο περίγυρό του. Οι συμμαθητές μου στο σχολείο π.χ. παρά τις επί μέρους διαφορές τους είχαν βασικά ίδιες πολιτιστικές αναφορές, κοινές νοοτροπίες και συνήθειες, έφεραν τα ίδια «εθνικά τραύματα» (εμφύλιος, χούντα, Πολυτεχνείο κ.λπ.), πράγματα ενδιαφέροντα μεν αλλά πολύ περιοριστικά για έναν άνθρωπο που ήθελε να ανοίξει διάπλατα τους ορίζοντές του. Σύντομα ξεκίνησα γερμανικά, μετά ρωσικά και μάλιστα συστηματικά, με τη βοήθεια και την ενθάρρυνση ευτυχώς των δικών μου που αντιλαμβάνονταν την κλίση μου και με στήριζαν: Ήθελα πολύ επίσης να μάθω τουρκικά, πολύ δύσκολα όμως έβρισκε τότε κανείς δάσκαλο τουρκικών - ήμουν ακόμα μικρός για να γίνω αυτοδίδακτος, όπως συνέβη στην πορεία με πολλές γλώσσες. Όταν λοιπόν κατεβήκαμε οικογενειακώς στην πορεία για το Πολυτεχνείο εκείνη τη χρονιά (ήταν οργανωμένοι οι γονείς μου στο ΚΚΕ όπως κι εγώ για ένα διάστημα ως φοιτητής), πήγαμε στο μπλοκ με τους Τούρκους πολιτικούς πρόσφυγες αναζητώντας κάποιον που θα μπορούσε να με διδάξει τη γλώσσα. ".
