Δεν είναι κι εύκολα να κατέβεις στο κέντρο του Ηρακλείου.Και φυσικά δεν είναι η αιτία μόνο τα έργα που εκτελούνται από το Δήμο Ηρακλείου. Εξαιτίας λοιπόν αυτών των έργων αποφάσισα να κάνω τη βόλτα μου με τα πόδια. Και το μετάνοιωσα!
Της Μαρίας Καλλέργη
Καμαρωτή – καμαρωτή κι εγώ λοιπόν μπαίνω στην πλατεία Δασκαλογιάννη με σκοπό να κατέβω προς τη Δικαιοσύνης για τη βόλτα μου στα μαγαζιά. Ξαφνικά ακούω μια φωνή: “η γλωσσοφαγία ... σε δέρνει, έλα έλα!” Αναρωτιέμαι αν άρχισα έτσι στα ξαφνιά να “ακούω φωνές” και κοιτάζω γύρω μου. Είναι μια τσιγγάνα απροσδιορίστου ηλικίας μαζί με ένα παιδάκι, που όταν βλέπει ότι την είδα κι ενώ συνεχίζω να περπατώ μου προτείνει να ασημώσω για να διώξει τη γλωσσοφαγία, η οποία φυσικά συνεχίζει να με δέρνει!
Αλλά καθώς φαίνεται εκείνο το πρωινό εκτός από τη γλωσσοφαγία που με έδερνε με κυνηγούσε και η μοίρα μου! Μόλις καταφέρνω να φύγω πέντε βήματα μπροστά, νομίζοντας ότι γλίτωσα ακούω άλλες φωνές. Είναι τρεις τσιγγάνες ακόμα σε άλλο πεζούλι, που θέλουν να μου πουν τους εχθρούς μου, τη μοίρα μου και ένα καλό που θα έχω στη ζωή μου με μια μεγάλη πόρτα που θα περάσω.
Δε δίνω σημασία αλλά έρχονται πίσω μου. Εγώ προχωρώ κι αυτές συνεχίζουν τις ... δελεαστικές προτάσεις τους. Όταν περπατάμε μαζί εκατό μέτρα και δε φαίνομαι να υποχωρώ η πιο μεγάλη μου λέει : “Δώσε τουλάχιστον ένα τσιγάρο”. Ξαφνιάζεται που της λέω πως δεν καπνίζω. Κι ενώ προχωρώ σκέφτομαι ότι ακόμα κι αν δεν έπασχα απο γλωσσοφαγία μετά το κυνηγητό που μου έριξαν, και μάλιστα χωρίς αποτέλεσμα, σίγουρα θα αρχίσει να ... με δέρνει η γλωσσοφαγία. Η δικιά τους!
