Πέρασε λοιπόν και η πρωτοχρονιά. Ευχηθήκαμε, μας ευχήθηκαν, κάναμε ρεβεγιόν όπως την κάναμε, φάγαμε λίγο παραπάνω, κάναμε τους απολογισμούς μας, ονειρευτήκαμε και ξαφνικά…πέσαμε!
Τα αποτελέσματα πολλών ερευνών λένε πως οι μέρες μετά την πρωτοχρονιά και ιδιαίτερα η δεύτερη μέρα της πρωτοχρονιάς, είναι για τους περισσότερους ανθρώπους η πιο καταθλιπτική μέρα του χρόνου.
Είναι φυσικό. Επενδύουμε στις ευχές και στις προσδοκίες, στις ελπίδες και στα όμορφα λόγια, διασκεδάζουμε την παραμονή ενώ την ημέρα την περνούμε συνήθως χαλαρά και προσπαθώντας να συνέλθουμε από το hangover… όμως η επόμενη μέρα, μας φέρνει αντιμέτωπους με την πεζή πραγματικότητα.
Διαπιστώνουμε ότι ουσιαστικά τίποτα δεν άλλαξε μέσα σ αυτές τις γιορτινές μέρες. Όλα όσα ονειρευτήκαμε δεν ήρθαν -τουλάχιστον ακόμη- και εμείς συνεχίζουμε στην ίδια ρουτίνα μας και στην καθημερινότητά μας. Λογαριασμοί, τρεχάματα, δουλειά, προβλήματα, ο χρόνος που δε φτάνει, οι σχέσεις μας με τους φίλους, την οικογένεια, τους αγαπημένους…όλα στα ίδια.
Ούτε τα πυροτεχνήματα, ούτε τα φωτισμένα δέντρα και οι στολισμένες πλατείες μπόρεσαν να αλλάξουν την καθημερινότητά μας.
Όμως έμειναν κάποιες όμορφες στιγμές στη μνήμη μας, μιλήσαμε με φίλους και συγγενείς, φάγαμε πολύ και ήπιαμε, περάσαμε -τουλάχιστον οι περισσότεροι- κάποιες μέρες γιορτινές, διαφορετικές ίσως από τις συνηθισμένες. Και τώρα τι; Γιατί δεν συνεχίζεται η ευδαιμονία; Γιατί ξαφνικά πέσαμε ψυχολογικά;
Μα γιατί συνειδητοποιούμε ότι οι γιορτινές μέρες δεν είναι η κάθε μέρα μας. Γιατί έχουμε συνηθίσει να μας παρασύρει το ποτάμι της καθημερινότητας που κανένα γιορτινό εφεύρημα δεν μπορεί να το σταματήσει. Αυτό ακριβώς πρέπει να μας κάνει να προσπαθούμε να κάνουμε την κάθε μέρα γιορτή. Να γιορτάζουμε που είμαστε υγιείς, που μπορούμε να ξυπνούμε το πρωί κάτω από μία στέγη, με ανέσεις ζωής. Που έχουμε έναν άνθρωπο να μας νοιάζεται. Που μπορούμε να ονειρευόμαστε και να διοργανώνουμε γιορτινή ατμόσφαιρα. Τι μας εμποδίζει λοιπόν να νιώθουμε την κάθε μέρα γιορτινή και να προσπαθούμε να πετύχουμε τα όνειρα και τις ευχές μας; Αφού γνωρίζουμε καλά ότι από μόνα τους δε γίνονται.
