Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, βγαίνει από μέσα μου το παιδί. Ένα παιδί που ζητά πεισματικά να ξαναζήσει όσα έζησε και του γλύκαναν τα πρώτα χρόνια της ζωής του.
Της Μαρίας Καλλέργη
Οι μέρες των Χριστουγέννων για τα παιδιά εκείνης της εποχής στα Κρητικά χωριά. Η αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας καθώς οι «μεγάλοι» ήταν απασχολημένοι με τις δουλειές τους και τα παιδιά γύριζαν στους δρόμους ανεξέλεγκτα τις μέρες αλλά και τις νύχτες!
Όχι πως τα παιδιά δε συμμετείχαν στις προετοιμασίες των Χριστουγέννων. Σε όλα … βοηθούσαμε, τρόπος του λέγειν! Όπου ανακατευόμαστε τα κάναμε «σαλάτα». Ρίχναμε το αλεύρι, ξεχνούσαμε τον ξυλόφουρνο ανοιχτό κι έφευγε η πυριά, ρίχναμε τα υλικά των μελομακάρονων, στο μίγμα για τους κουραμπιέδες. Και η γιαγιά μας καθισμένη στη γωνιά της δίπλα στο τζάκι γελούσε συγκαταβατικά με όσα κάναμε.
Στη μέση της δουλειάς παίρναμε τους δρόμους και μαζευόμαστε από το ένα σπίτι στο άλλο για να παίξουμε 31, 21 η «πάρτα όλα». Τα φραγκοδίφραγκα γρήγορα άλλαζαν χέρια, αφήνοντας τους μισούς ευχαριστημένους και τους άλλους δυσαρεστημένους.
Αλλά αυτό ως τα κάλαντα. Τότε γινόμασταν όλοι «πλούσιοι». Και μετά οι καλές χέρες. Μας έκαναν «ζάμπλουτους».
Για ύπνο νωρίς ούτε λόγος. Για όλες τις γιορτές είχαμε την άδεια να κοιμόμαστε αργότερα. Ε, το κάναμε στις 5 στις 6 το πρωί μετά από πολύ γκρίνια στο κουμ-καν και στο Θανάση, αλλά και πολλά γέλια. Γελούσαμε με αφορμή το τίποτα και αισθανόμαστε όμορφα και ζεστά.
Τα χρόνια πέρασαν, οι αγαπημένοι μας άνθρωποι που όλα εκείνα τα χρόνια ήταν θεατές στην παιδική μας … τρέλα, έφυγαν. Μας λείπουν οι ίδιοι, όσα μαζί ζήσαμε, οι ολονύχτιες χαρτοπαιξίες. Και όχι, δε γίναμε τζογαδόροι, απλώς χορτάσαμε παιχνίδι!
