Η Μαρία Μαυρογιάννη θυμάται τις γιορτές όπως ήταν παλιά στην ίδια κουζίνα με τα σκεύη που χρησιμοποιούσαν εκείνη την εποχή.
Αναμνήσεις από χρόνια παλιά κι αγαπημένα με ανθρώπους που χάρισαν απλόχερα στους γύρω τους και τώρα πια δεν είναι στη ζωή, ξεπηδούν με τρόπο πηγαίο για την 74χρονη Μαρία Μαυρογιάννη από το Κεραμούτσι.
Της Μαρίας Καλλέργη
Η αφήγηση της για τα παλιά Χριστούγεννα έχει πολύ συγκίνηση σαν μιλά για τον πατέρα της που ήρθε από το Μυλοπόταμο και ξεκίνησε μια νέα ζωή με τη μάνα της, την Ελένη την Καλεσανή στο Κεραμούτσι.
Κι η κουβέντα γίνεται εκεί στο μικρό παρακούζινο που με τη μάνα της και τις αδερφές της ετοίμαζαν όλα τα Χριστουγεννιάτικα. Το κουζινάκι που στέκει ακόμα και κάνει τη Μαρία να γυρίζει στο παρελθόν και να ονειρεύεται. Όπως λέει: «ήταν δύσκολα χρόνια αλλά κι ο πιο φτωχός ένα χοίρο τον μεγάλωνε στο σπίτι του για να κάνει Χριστούγεννα. Τα παιδιά του σπιτιού όλο το Καλοκαίρι κουβαλούσαν τα αποφάγια και τάιζαν το χοίρο».
Μη φανταστείτε πάντως πως επειδή τάιζαν το χοίρο, στενοχωριόνταν κιόλας που θα τον έσφαζαν. Τα παιδιά τότε μεγάλωναν αλλιώς και αντιλαμβάνονταν με άλλο τρόπο την ανάγκη της επιβίωσης. Έτσι ακόμα κι αν τις μέρες που έσφαζαν τους χοίρους, από τις .. μουγκριές «πιάνονταν» για λίγο οι καρδιές τους οι νόστιμοι μεζέδες τα έκαναν να το ξεχάσουν γρήγορα.
Όπως λέει η κ. Μαυρογιάννη «ο χοίρος είχε και το παιχνίδι του , τη φούσκα που μας τη φούσκωναν οι μεγαλύτεροι και παίζαμε».
Και μετά ήταν τα τσικάλια κι οι παρασιές που έπαιρναν … φωτιά για να ετοιμαστούν τα τσιγαριαστά, οι τσιγαρίδες, η γλίνα, τα σύγλινα, τα απάκια και τα λουκάνικα. Και κρατούσε καιρό ο χοίρος με τον τρόπο που το συντηρούσαν τότε κι όπως λέει η κ. Μαρία: «μου φαίνεται πως τότε το κρέας ήταν πιο νόστιμο από τώρα. Μπορεί να φταίει που οι χοίροι έτρωγαν πιο αγνές τροφές».
Το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι ήταν πλούσιο και στα πιο φτωχά σπίτια αφού οι γυναίκες έφτιαχναν, ψωμιά αλλά και γλυκά, κουραμπιέδες και μελομακάρονα.
