O παππούς μου δεν υπήρξε αυτό που λέμε κλασικός παππούς. Δεν ήταν ο καλοκάγαθος γέροντας που μας έλεγε παραμύθια, αλλά ένας ζωηρός και καλοστεκούμενος κοτσονάτος γέρος, που αφού μας μοίραζε τα λεφτά της πενιχρής αγροτικής του σύνταξης, μας έλεγε άλλες ιστορίες.
Της Μαρίας Καλλέργη
Τις ακούγαμε σαν παραμύθια αλλά δεν ήταν. Πότε για τη συμμετοχή του στον πόλεμο της Μικράς Ασίας και την δίχρονη αιχμαλωσία του και πότε για τα τρόφιμα που κουβαλούσε στους αντάρτες.
Ήταν ένας λαϊκός λόγιος που διάβαζε κι έγραφε ποιήματα, ένα περίεργο κράμα κομμουνιστή και χριστιανού.
Άνθρωπος του γλεντιού και της παρέας τις μέρες των Χριστουγέννων είχε την τιμητική του, αφού αγαπούσε και το καλό κρασί. Τα Χριστούγεννα όμως του 1978 κανείς δεν είδε τον παππού πουθενά. Ήταν αργά το βράδυ της παραμονής όταν κάναμε την τελευταία στάση για τα κάλαντα στο σπίτι του παππού και του κάναμε την παρατήρηση πώς σφάξαμε εφτά χοίρους και δεν ήρθε να βοηθήσει. Ο παππούς χαμογελώντας βιασμένα μέσα από τα μακριά γένια του και με τη λύπη ζωγραφισμένη στα μάτια του μας είπε πώς φέτος ήταν χήρος και φοβήθηκε μην το σφάξουν κι αυτόν! Γελάσαμε και μέσα στην παιδική μας αφέλεια φύγαμε. Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια για να καταλάβουμε πώς ο παππούς θρηνούσε καθώς βίωνε την απώλεια της γιαγιάς μας που έφυγε βίαια από τη ζωή τον Ιούνιο του 1978, χωρίς να προλάβει να γνωρίσει τα δύο τελευταία της εγγόνια. Από τότε ο παππούς έζησε για πολλά χρόνια και έφυγε σε βαθιά γεράματα χωρίς να τον ξανασυναντήσουμε ποτέ στην σφαγή των χοίρων.
