Μια αστραπή η ζωή μας μα προλαβαίνουμε…Αυτό μας είπε ο Καζαντζάκης τυλίγοντας σε ελάχιστες λέξεις το νόημα της ζωής…
Της ζωής που ξεκινάς μόνος, με ένα σοκ, το σοκ της εμφάνισης στον έξω κόσμο από τη σιγουριά της μήτρας. Έρχονται τότε άραγε οι Μοίρες να σου προδιαγράψουν το ριζικό σου; Υπάρχει άραγε κάποιος που καθορίζει ποια πορεία θα κάνεις στη ζωή σου; Από ότι φαίνεται όχι. Η ζωή είναι εξέλιξη…όλοι οι ποιητές, οι φιλόσοφοι, οι λογοτέχνες, αναφέρονται στη ζωή ως μια εκπληκτική διαδικασία, γεμάτη ανατροπές, σύντομη και ίσως μάταιη, μια που η ασημαντότητα του καθενός μας, χάνεται στο μέγεθος τούτου του κόσμου. Ότι απομένει απ τον καθένα μας, όταν φεύγει, φωλιάζει στο μυαλό εκείνων που μένουν πίσω ως ανάμνηση, ή των μετέπειτα ως γνώση, ως πληροφορία για την ύπαρξη, για όποιον καταφέρει να μείνει σ αυτό που ονομάζουμε ιστορία…Μα προλαβαίνουμε! Λέει ο Καζαντζάκης. Να κάνουμε άραγε τι; Αν η κάθε –σύντομη στην απεραντοσύνη του χρόνου-ζωή του καθενός μας έχει κάποιο νόημα, ποιο θα ήταν αυτό; Και είναι δυνατό να είναι ίδιο το νόημα για όλους;
Μα τι με πιασε βραδιάτικα και αμπελοφιλοσοφώ σκέφτομαι, όταν ακούω από την ανοιχτή τηλεόραση το τραγούδι ...Η καρδιά πονάει πάντα όταν ψηλώνει, να το θυμάσαι μικρή μου καρδιά…Νάτο! Αυτό είναι λες. συναίσθημα! Ο πόνος είναι συναίσθημα. Αυτό είναι ίσως το νόημα της ζωής. Προλαβαίνουμε να νιώσουμε και να εκφράσουμε συναισθήματα. Να νιώσουμε αλλά και να εκφράσουμε. Γνήσια, απλά ανθρώπινα συναισθήματα. Όλα τα συναισθήματα. Αγάπη, θυμό, πόνο, μίσος, οργή, φόβο, ελπίδα, ζήλεια, ενθουσιασμό, πάθος, ένταση, έρωτα, πόθο, στοργή, τρυφερότητα…και όλα όσα μπορούμε να νιώσουμε και δεν υπάρχουν ίσως λόγια να εκφράσουμε…
Η ζωή του ανθρώπου είναι τα συναισθήματά του κι ο τρόπος που τα εκφράζει και βέβαια ο τρόπος που δέχεται τα συναισθήματα των άλλων. Γιατί τα συναισθήματα πρέπει να εκδηλώνονται, να μοιράζονται, να αλληλεπιδρούν. Εκείνα δημιουργούν τον πλούτο της ζωής του ανθρώπου. Όλα τα έργα του ανθρώπου και τα καλά και τα άσχημα, είναι απόρροια συναισθημάτων που δημιουργούν τη θέληση για τη δημιουργία τους…Το χρέος, που περιγράφει πάλι ο Καζαντζάκης, βασίζεται στα συναισθήματα. Και το ερώτημα λοιπόν είναι: Μπορούμε να διαλέγουμε τα συναισθήματά μας; Η απλά υποτασσόμαστε σ αυτά; Μπορούμε να διαλέξουμε συναισθήματα που μας φέρνουν πιο κοντά στην ευτυχία ή όλα είναι τελικά θέμα συγκυρίας και τύχης;
Όλοι οι ειδικοί, ψυχολόγοι ψυχοθεραπευτές κλπ. συμφωνούν σε ένα σημείο, ότι μπορούμε με την κατάλληλη άσκηση αλλά και τη θέλησή μας, να επιλέγουμε τα συναισθήματά μας με όσο το δυνατό λιγότερη ή και καθόλου εξάρτηση από τη συμπεριφορά των άλλων. Μια αστραπή η ζωή μας μα προλαβαίνουμε λοιπόν, να επιλέξουμε να τη ζήσουμε με θετικά συναισθήματα που εκφράζοντάς τα στους άλλους κάνουμε τη ζωή καλύτερη…
Δε αφήνουμε τίποτα άλλο πίσω άλλωστε, παρά μια ανάμνηση στους απογόνους μας που μπορούμε να την κάνουμε καλύτερη, έστω και αν αυτή η ανάμνηση διαρκεί για μια δυο γενιές το πολύ…
