Δυστυχώς δεν είναι εδώ κι η γιαγιά να μπω κάτω από το φουστάνι της !

  • Παρασκευή, 1 Δεκέμβριος 2017 08:15
  • Συντακτική Ομάδα
  • Σκέψεις

Φέτος εκείνος ο αποκρουστικός καλικάντζαρος, που στοιχειώνει τις γιορτές μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήρθε νωρίς, πολύ νωρίς. Προχθές το βράδυ άνοιξε την πόρτα του υπνοδωματίου μου και μπήκε μέσα. Κακάσχημος και με το γνωστό θριαμβευτικό του ύφος.

Της Μαρίας Καλλέργη

Κάθισε απέναντι μου και με το γνωστό κοροϊδευτικό χαμόγελο άρχισε να μου … ψέλνει. Μου έλεγε λοιπόν πως στο παρελθόν έψαχνε να βρει χίλιους τρόπους για να μου «μαυρίσει» την ψυχή. Έλεγε ψέματα και επικαλούνταν ανύπαρκτες απειλές για μένα και ανθρώπους που αγαπούσα προκειμένου να μου χαλάσει τη διάθεση. Τώρα, όπως ισχυρίστηκε, δε χρειάζεται να καταβάλλει κανένα κόπο. Αρκεί να μου περιέγραφε την κανονική μου ζωή και όσα θα με περίμεναν. Δε χρειαζόταν αυτός όπως έλεγε να κάνει τίποτα. Είχαν αναλάβει όλοι οι άλλοι εργολαβικά να μου κόψουν το χαμόγελο από τα χείλη.
Όπως έκανα κι όταν ήμουν παιδί δεν «ψάρωσα». Του είπα ότι λέει βλακείες και ότι τα σημαντικά πράγματα στη ζωή δεν είναι η κρίση που δε με αφήνει να αγοράσω δώρα, δεν είναι οι Τράπεζες  που τους χρωστώ χρήματα, οι εισπρακτικές που με κυνηγούν γι αυτό, η εφορία, τα απλήρωτα χαράτσια κι όλα όσα έρχονται ακόμα.
Δεν τον είδα να σαστίζει ούτε για μια στιγμή. Η κακομουτσούνα του γελούσε και η ουρά του έπαιζε πέρα-δώθε με κινήσεις θριάμβου.
Κάποια στιγμή με σταμάτησε και μου είπε : Να θυμάσαι πως όταν πλησιάσουν κι άλλο τα Χριστούγεννα και θα σε πάρει αποκάτω καθώς θα σκέφτεσαι αυτά που τώρα μου λες πως δε σε νοιάζουν δε θα χεις εκείνες τις αγκαλιές που σου προσφέρονταν απλόχερα κάποτε , ούτε το μακρύ φουστάνι της γιαγιάς σου για να κρυφτείς κάτω από αυτό και να μη με βλέπεις.
Η αλήθεια είναι πως τα λόγια του με ταρακούνησαν. Ωστόσο, έμεινα να τον κοιτώ ατάραχη όπως με είχε μάθει η γιαγιά μου. Η γιαγιά μου που μου είχε πει επίσης λίγο πριν «φύγει» πως αν κλείνω τα μάτια και απλώνω τα χέρια θα είναι πάντα μαζί μου.
Δεν είπαμε τίποτα άλλο με τον καλικάντζαρο. Έφυγε όπως ήρθε κι εγώ ξύπνησα. Ήταν τελικά ένα όνειρο που προμήνυε εφιάλτες; Όχι, λέω πως δεν θα του κάνω τη χάρη και θα τον ξορκίσω και φέτος μαζί με τους πιο ενδόμυχους φόβους μου.